Μήπως τα όνειρα και οι στόχοι δεν είναι για μένα; (ιστορία Γιώργου part 2)

Ένα εξάμηνο πέρασε από τότε που ο Γιώργος πήρε προαγωγή (βλέπε προηγούμενη ιστορία εδώ).

Αν και η νέα του θέση ήταν κάποτε ένα όνειρο για τον Γιώργο, τώρα όχι μόνο δε του άρεσε, αλλά θεωρούσε πως αυτή έφταιγε που είχε μετατραπεί όλη του η ζωή σε εφιάλτης.

Όλη του η ζωή είχε αρχίσει να καταρρέει, και αυτός μαζί της.

Έτσι, έκατσε να τα συζητήσει με τον καλό διευθυντή και μέντορά του, Παναγιώτη.

«Βρε Παναγιώτη, μου είπες την προηγούμενη φορά να βάλω ένα μεγάλο όνειρο και να αρχίσω να το κυνηγάω

Όμως δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα…

Βλέπεις, έθεσα ένα μεγαλύτερο όραμα, κάτι που το θέλω πάρα πολύ.

Όμως δεν προλαβαίνω να ασχοληθώ.

Τα πάντα γύρω μου έχουν αρχίσει να καταρρέουν.

Μετά την προαγωγή που μου έδωσες, ναι μεν δουλεύω σκληρά και προσπαθώ να ανταπεξέλθω, έχασα όμως το κίνητρο να κάνω πράγματα.

Το βάρος στη δουλειά είναι πολύ μεγάλο, δεν έχω τα αποτελέσματα που θέλω, και αισθάνομαι λιγότερο παραγωγικός.

Όσο και να τρέχω τίποτε δεν τελειώνει.

Αλλά το πρόβλημα είναι ότι έχασα και το πάθος μου και την ενέργειά μου και σε όλους τους υπόλοιπους τομείς.

Κατάλαβα πως πρέπει να θέσω ένα μεγαλύτερο όραμα για τη ζωή μου, όπως μου’πες.

Όμως αυτή τη στιγμή δεν προλαβαίνω για τέτοια πράγματα.

Υπάρχουν υποχρεώσεις που επείγουν στη νέα μου θέση, υπάρχουν υποχρεώσεις που επείγουν στο σπίτι, τσακώνομαι με τη γυναίκα μου και δεν έχω χρόνο για το γιο μου, δε βλέπω τους συναδέλφους μου και δεν κάνω τόσα άλλα πράγματα που προηγουμένως έκανα και με κρατούσαν χαρούμενο.

Επιπλέον, έχω χάσει όλη μου την ενέργεια, έχω βάλει κιλά και δεν έχω πλέον το πάθος που είχα για τη ζωή μου.

Πού θα βρω το χρόνο να θέσω ή να κυνηγήσω τόσο δευτερεύοντα πράγματα όπως όνειρα και φιλοδοξίες;» κατέληξε ο Γιώργος.

Ο Παναγιώτης τον κοιτάει ήρεμος, με το χαρακτηριστικό γαλήνιο βλέμμα του – που μερικές φορές θαυμάζει ο Γιώργος, για το πώς μπορεί να μένει ανεπηρέαστος από όλα όσα συμβαίνουν γύρω του-… Και του λέει:

«Τοσο δευτερεύοντα όπως τα όνειρα και οι φιλοδοξίες ε; Χμμμ…

Όταν μου λες ότι τα όνειρα και οι φιλοδοξίες είναι δευτερεύοντα πράγματα, καταλαβαίνω ότι έχεις πιεστεί πάρα πολύ.

Γιατί λες να προέκυψαν όλα αυτά τα επείγοντα;»

«Δεν ξέρω, είμαι άτυχος, ή μάλλον δεν είναι η νέα θέση για μένα. Μάλλον απαιτεί περισσότερα απ’όσα έχω και μπορώ να κάνω, και γι’αυτό. Ίσως και γιατί είναι ανάδρομος ο Ερμής και η Αφροδίτη έχει καβαλήσει τον Δία, δεν ξέρω…»

«Θα είμαι λίγο ρεαλιστής μαζί σου, για να σταματήσεις τις δικαιολογίες που λες στον εαυτό σου.

Μαντεύω πως τα προβλήματα που μου λες, εμφανίστηκαν γιατί δεν είχες προνοήσει όσο δεν ήταν επείγοντα, και δεν τα είχες βάλει στο πρόγραμμά σου.

Σε είχε απορροφήσει τόσο η νέα σου δουλειά και το καθημερινό τρέξιμο που τα άφησες στη μοίρα τους όπως είπες…

Και έτσι κατέληξαν να γίνουν και εκείνα επείγοντα και να φωνάζουν για την προσοχή σου… Έχω δίκιο;»

“Τα προβλήματα εμφανίζονται όταν δεν έχεις προνοήσει όσο δεν ήταν επείγοντα.”

«Ναι, θα μπορούσε να είναι και αυτό, για να πω την αλήθεια…»

«Ωραία. Οπότε τι κάνεις για αυτά; Τι σκοπεύεις να κάνεις;»

«Σου είπα, δεν ξέρω τι να πρωτοκάνω. Υπάρχουν τόσα προβλήματα γύρω μου, τόσες φωτιές να σβήσω, και όλες οι ευθύνες πέφτουν σε μένα, και αισθάνομαι πως όλοι από εμένα περιμένουν να τους λύσω τα δικά τους προβλήματα και ανασφάλειες…

Στην πραγματικότητα όμως, έχω πελαγώσει.

Τρέχω τριγύρω κάνοντας συνεχώς, χωρίς να σκέφτομαι, και δεν καταλήγω πουθενά.

Είναι λες και ποτέ δεν τελειώνουν, λες και τίποτε δεν βγαίνει απ’το τρέξιμο, και πέφτω όλο και περισσότερο σε αυτό το βούρκο.

Επίσης, ξέρω, κατά βάθος, ότι το «όραμα» που μου λες να σχηματίσω για τη ζωή μου, είναι μια βλακεία στη συγκεκριμένη περίπτωση.

Δε δουλευέι για μένα τώρα, και σίγουρα όχι αυτή την περίοδο.

Δεν είναι η λύση, γιατί δεν θα με βγάλει από εδώ που είμαι.

Μόνο οι πράξεις θα με βγάλουν. Και γι’αυτό τρέχω…» είπε ο Γιώργος, έχοντας κοκκινίσει, καθώς ξανάφερνε όλα αυτά τα προβλήματα, της απαιτήσεις και τα πράγματα που έχει να κάνει, στο μυαλό του.

«Έχεις μεγάλο δίκιο ότι μόνο οι πράξεις θα σε βγάλουν από εκεί που βρίσκεσαι τώρα.

Όμως το «όραμα», που λέω, είναι βλακεία, μόνο εάν παραμείνει σαν «όραμα».

Όταν το «όραμα» μεταφραστεί σε ουσιώδη βήματα, και όταν συνοδεύεται με πράξεις, είναι αυτό που κάνει όλη τη διαφορά.

Πες μου, σε παρακαλώ, πώς ένα καράβι βγαίνει απ’τη φουρτούνα; Πώς ξέρει ότι δεν κάνει συνεχώς κύκλους;»

«Τι ερώτηση είναι αυτή, τι έχει να κάνει αυτό με μένα…; Δεν έχω ιδέα, δεν είμαι καπετάνιος για να ξέρω…»

«Ω, φίλε μου, έχει τεράστια σχέση με σένα.

Γιατί αν δεν είσαι εσύ ο καπετάνιος της ζωής σου, τότε δεν είναι κανένας στο τιμόνι.

Και το πλοίο πάει ανεξέλεγκτο, πολλές φορές κάνοντας κύκλους.

Αν μπορούσες να μαντέψεις, τι θα μάντευες;»

«Φαντάζομαι θα είχε πυξίδα; Και έτσι ακολουθώντας την ίδια κατεύθυνση για αρκετές ώρες ή μέρες θα έβγαινε από τη φουρτούνα…;» απαντάει διστακτικά ο Γιάννης.

«Όντως, αλλά προς τα πού; Προς τα όπου να’ναι θα ακολουθούσε μια κατέυθυνση;»

«Όχι, προς κάποιον προορισμό..»

«Εσένα ποιος είναι ο προορισμός σου;»

«Δεν ξέρω αυτή τη στιγμή… Αυτό δεν είπαμε; Ότι νοιώθω σα φτερό στον άνεμο;»

«Ωραία. Ας αρχίσουμε απ’τα βασικά τότε. Εσύ αισθάνεσαι αυτή τη στιγμή κυβερνήτης του πλοίου της ζωής σου;»

«Ω, σίγουρα όχι…»

«Οπότε, όχι μόνο δεν έχεις κάποιο όραμα, αυτή τη «βλακεία» να ακολουθείς, έναν προορισμό, ούτε μια πυξίδα για να σε οδηγήσει έξω από τη φουρτούνα, και προς τα εκεί που θες,  αλλά ούτε είσαι ο καπετάνιος στη ζωή σου!» λέει συνοφριωμένος ο Παναγιώτης…

«Ωραία, άρα τώρα τι; Τι κάνω;»

«Μα δεν είναι προφανές;

Πρώτα θα πρέπει να ξαναγίνεις ο καπετάνιος του πλοίου σου!

Ακόμα αν και για αρχή θα ακολουθείς τη λάθος πορεία μέχρι να τη διορθώσεις, πρέπει κάποιος να αναλάβει το τιμόνι – και αυτός είσαι εσύ».

«Πώς γίνεται αυτό δηλαδή;

Κατ’αρχάς, όλοι μας δεν είμαστε καπετάνιοι στη ζωή μας, ούτως ή άλλως; Αφού δική μας είναι η ζωή…»

«Γιώργο μου, ναι, κανονικά όλοι μας θα έπρεπε να είμαστε καπετάνιοι της ζωής μας.

Όμως δεν είναι κάτι μόνιμο ή κάτι αυτονόητο.

Εύκολα μπορεί κάποιος να χάσει τον έλεγχο, όπως εσύ τώρα, και να αφήσει το τιμόνι και το πλοίο στη μοίρα του, όπως και έκανες όταν τα άφησες όλα στη μοίρα τους, με το που πήρες την προαγωγή.

Το διασκέδασες, το ευχαριστήθηκες, και μετά σε πλάκωσαν οι υποχρεώσεις της νέας θέσης που αγνοούσες τον πρώτο καιρό. 

Ξέχασες ταυτόχρονα όλους τους υπόλοιπους τομείς της ζωής σου…

Και έτσι άρχισες να τρέχεις σα σκύλος που του πετάνε 100 μπαλάκια και δεν ξέρει πιο να πρωτοκυνηγήσει. 

Τώρα άρχισαν και όλοι οι υπόλοιποι τομείς να σου πετάνε μπαλάκια να κυνηγήσεις και έχεις χαθεί ακόμα περισσότερο…»

«Έχεις δίκιο, ότι αυτό έγινε, όντως…

Οπότε τώρα πώς μπορώ να ξαναγίνω ο καπετάνιος

«Είναι πολύ απλό:

Ανέλαβε τις ευθύνες της ζωής σου.

Πρώτο και κύριο μέλημα είναι να κατανοήσεις, βαθιά μέσα σου, πως εσύ οδήγησες τη ζωή σου στο σημείο που βρίσκεται, μέσα απ’τις επιλογές που έκανες.

Δεν είναι ούτε η τύχη, ούτε η νέα σου δουλειά, ούτε η οικογένειά σου που φταίει, ούτε κανένας άλλος πέρα από εσένα.

Εντόπισε ποιες ήταν οι λάθος επιλογές.

Και κατανόησε επίσης ότι εσύ είσαι αυτός που θα πρέπει να βγάλει πάλι το καράβι απ’τη φουρτούνα.

Εσύ τα έκανες έτσι, εσύ θα τα λύσεις. Θες, δε θες.

Κάτι τέτοιο είναι μέσα στις ικανότητές σου.

Και ότι όχι μόνο αυτό, αλλά είναι και υποχρέωσή σου.

Προς εμένα και τη δουλειά σου, προς την οικογένειά σου, προς τους συναδέλφους σου, και πάνω απ’όλα προς τον εαυτό σου.

Ο εαυτός σου είναι ο πιο αυστηρός κριτής.

Γι’αυτό το λόγο όμως, μη σταματήσεις εκεί, στο σημείο που λες ότι για όλα φταιες εσύ – γιατί έτσι θα παραμείνεις πιεσμένος και δίχως διέξοδο από τον κριτή σου.

Πήγαινε ένα βήμα παραπέρα.

Υπάρχει ένα ρητό για αυτό που πάει κάπως έτσι…

«Ο περισσότερος κόσμος λέει πως φταίνε οι άλλοι.
Οι σωστοί ηγέτες λένε πως φταίνε οι ίδιοι.
Οι σοφοί ηγέτες, λένε πως φταίνε οι ίδιοι,
κατανοούν όμως πως δε φταίει κανένας.»

Το παραπέρα βήμα, λοιπόν, είναι να συγχωρέσεις τον εαυτό σου.

Να κατανοήσεις πως ούτε εσύ φταις για αυτή την κατάσταση, γιατί δε γνώριζες.

Ναι, ναι, υπάρχει το κλασσικό, «άμα ήξερα τότε, θα έκανα αλλιώς», όμως δεν είναι αυτό το νόημα.

Τώρα κατανοείς τι έφταιξε.

Συγχώρεσε τον εαυτό σου για όλα, γιατί δε γνώριζε και έκανε το καλύτερο που μπορούσε ή ήξερε.

Και στη συνέχεια πάρε τη σωστή απόφαση και δράσε

«Ωραία, και αφού αναλάβω το τιμόνι, την ευθύνη της ζωής μου, μετά τι κάνω για να βγω απ’αυτή την φουρτούνα;»

«Το πρώτο βήμα είναι να γίνεις εσύ ξανά ο καπετάνιος της ζωής σου, και να αναλάβεις το τιμόνι.

Το δεύτερο βήμα είναι να συγχωρέσεις πλήρως τον εαυτό σου για όλο σου το παρελθόν.

Είναι τα βασικότερα όλων και γι’αυτό στα είπα πρώτα.

Χωρίς αυτά τα δύο δεν μπορείς να πας πουθενά, καθώς το πλοίο παραμένει ακυβέρνητο.

Και θα συζητήσουμε τα επόμενα βήματα την άλλη φορά.»

Ερωτήσεις να σκεφτείς

1. Πώς πιστεύεις ότι μπορείς να γίνεις ο καπετάνιος της ζωής σου; Καταλαβαίνεις το γιατί αυτό είναι το σημαντικότερο πρώτο βήμα;

2. Υπάρχουν πράγματα και επιλογές που θα πρέπει να συγχωρέσεις τον εαυτό σου που έκανε; Καταλαβαίνεις γιατί τα έκανε αυτά τότε, σύμφωνα με αυτά που ήξερες; Πώς μπορείς να τον συγχωρέσεις; Πώς μπορείς να του το δείξεις ενεργά αυτό; Τι κάνεις όταν πραγματικά συγχωρείς κάποιον;

3. Και, τέλος, εσύ ποιο λες να είναι το επόμενο βήμα;

 

Αν σου άρεσε αυτή η ιστορία διέδωσέ την στους φίλους σου, στο facebook/twitter/email. Ευχαριστώ! :) 

Επόμενο μέρος εδώ: Μέρος 3: Τι περιμένεις για να ξεκινήσεις το ταξίδι;

Εάν θες να διαβάσεις περισσότερα για τον προορισμό, διάβασε την προηγούμενη ιστορία εδώ: Αισθάνεσαι ένα κενό, ανία ή βαλτωμένος; Να τι να κάνεις.

Εάν θες να διαβάσεις περισσότερα για την Υπευθυνότητα και του Νόμου Αιτίου – Αποτελέσματος, καθώς και να βρεις 6 σημάδια για να αναγνωρίσεις εάν «αυτο-σαμποτάρεσαι», μπορείς να τα διαβάσεις εδώ: Μήπως σαμποτάρεις τον εαυτό σου χωρίς να το καταλάβεις;

5 σκέψεις για το “Μήπως τα όνειρα και οι στόχοι δεν είναι για μένα; (ιστορία Γιώργου part 2)”

  1. Γεια σου και απο μενα. Προσφατα ανακαλυψα το site σου και βρισκομαι ακριβως σε αυτη την κατασταση (εδω και αρκετους μηνες). Εχω αναλαβει την ευθυνη της ζωης μου και γνωριζω πως εγω και μονο εγω μπορω και πρεπει να την αλλαξω.

    Και με τον εαυτο μου τα εχω πολυ καλα επισης – δεν ηξερα πως να χειριστω καποιες καταστασεις, με αποτελεσμα να φτασω στο σημειο που βρισκομαι. Η δυσκολιες που συνταντω ειναι 2:

    Πρωτον, απουσια ενδιαφεροντος για οτιδηποτε (πλεον αρχισα να δοκιμαζω πολλα νεα πραγματα, ολα ομως ειναι “αγευστα” προς το παρον – και παλιοτερα που εκανα αρκετες φορες το ιδιο ετσι συνεβαινε και δεν οδηγησε και πουθενα….

    Δευτερον, δε γνωριζω και δεν εχω βρει τι μου ταιριαζει, με αποτελεσμα να μη μπορω να θεσω ακριβεις στοχους και να δοθω ολοκληρωτικα στην επιτευξη τους……..

    Θεωρω ομως πως τωρα ισως ειμαι πιο ωριμος και ετοιμος για να προσωρησω, καθως αρχισα να συνειδητοποιω πολλα πραγματα και… βρεθηκα και εδω! (ενω αναζητω τι να κανω για την κατασταση μου.. τυχαιο; Δε νομιζω!)

    Αυτα τα ..ολιγα προς το παρον… να σαι καλα για οτι κανεις και αναμενω με ενδιαφερον τις επομενες αναρτησεις σου :)

    1. Δανιήλ χαιρομαι που το βρηκες, και ελπιζω να σε βοηθησουν τα αρθρα :)
      σε αυτα που εχω για τους συνδρομητες εχω και ενα pdf με ερωτήσεις, που ίσως σε βοηθήσει περισσότερο να βρεις τι σου αρεσει / τι θέλεις.
      Αλλά πρέπει πρώτα απ’όλα να αφιερώσεις χρόνο με τον εαυτό σου και να κάτσεις να γράψεις στιγμές που ήσουν πιο ευτυχισμένος, πιο δημιουργικός και πιο αποδοτικός, τι έκανες, με ποιους ήσουν, τι συνήθειες είχες κλπ. Πολλές φορές μπορούμε να διακρίνουμε patterns σε παλιές μας συμπεριφορές. Θα γραψω περισσότερα στα επόμενά μου άρθρα για αυτό. Όμως προς το παρόν, μην αφήσεις αυτή την απουσία ενδιαφερόντων να σε καταρρακώσει, μην ενδώσεις σε αυτή γιατί είναι παγίδα.
      Επίσης ίσως σε ενδιαφερει να κανεις καποιο τεστ (δωρεάν ή και μη) για να βρεις περισσοτερες πτυχες του εαυτου σου που έχεις ξεχάσει/αμελήσει, όπως αυτό εδώ: https://www.16personalities.com/

  2. Και αν δεν μπορεις να φανταστεις πως θα ηθελες να είναι όλα ιδανικα στη ζω9η σου; αν δεν ξερεις τι θα μπορούσε να σου φερει ευτυχια; γιατι στην τελικη, καποια πραγματα ειναι πολλές φορες όμορφα σαν ιδεα,αλλα διαπιστώνεις στην πράξη οτι τελικα δε σε κανουν χαρουμενο. Φανταζομαι οτι πρεπει να εισαι ευελικτος, να τροποποιεις.. Ομως αυτο δυσκολεύει την κατασταση. Το οραμα,οι στοχοι, πρεπει να είναι οσο πιο συγκεκριμενοι κ ορισμενοι γινεται ωστε να σχεδιασεις τους τρόπους με τους οποιους θα τους προσεγγισεις.. Οταν ομως στην πορεια βλεπεις οτι ολα αλλαζουν οσο αλλάζεις κ καθε χρονο(πχ) σου αρεσει κατι αλλο η κατι αλλο κινει το ενδιαφερον σου; δε ξερω.. Πολυ σύνθετο μου φαινεται. Και πολυ περιεργο το οτι καποιοι ανθρωποι πραγματι επι χρονια κυνηγανε κατι συγκεκριμένο χωρις να αλλαζουν γνώμη. Μήπως καμια φορα τους μενει το πείσμα κ ο εγωισμος ως κινητρο, αντί η πραγματικη ευτυχια;

    Οπως καταλαβες με προβληματισες! Χιχι

    1. Για να συμπληρώσω την απάντηση βασικά… Γιατί το πείσμα και ο *καλός* εγωισμός ως κίνητρα δεν μπορούν κάποιον να τον κάνουν *και* ευτυχισμένο;
      Το πείσμα ίσα ίσα, συνδιασμένο με πάθος (αγγλιστί μία λέξη = grit) είναι ο μεγαλύτερος δείκτης (predictor) “επιτυχίας”. Ίσως σε ενδιαφέρει να ρίξεις μια ματιά σε αυτό εδώ το μικρό βιντεάκι που το εξηγεί καλύτερα:
      https://www.ted.com/talks/angela_lee_duckworth_the_key_to_success_grit?language=en

Γράψε την άποψή σου, σχόλια ή κάποια ιδέα σου, εδώ :)

Scroll to Top