Το Παρελθόν - Χτίζοντας τα θεμέλια

indoor, time, waiting-5235953.jpg

Για το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου ήμουν το όχι-και-τόσο-δημοφιλές παιδί στο σχολείο, που δεν είχε ζωή, προφανώς όχι κορίτσια, και έπαιζε videogames όλη την ώρα καθώς ήταν πολύ πιο ενδιαφέροντα από την “πραγματική” του ζωή. 

Στην πραγματική ζωή ήμουν ένας ασυνείδητος, ονειροπόλος επιβάτης, κάποιος που απλά ψιλοδιάβαζε για να περάσει στην επόμενη τάξη, και να κάνει απλά-άνω-του-μέσου-όρου ευτυχισμένους τους γονείς του.

Αλλά στα παιχνίδια και στις ταινίες γινόμουν όποιος ήθελα ή οποιοσδήποτε ονειρευόμουν ότι ήθελα να γίνω…

Προφανώς και τα αγαπούσα. 

Εκεί μέσα θα μπορούσα να σκοτώσω 1000άδες τέρατα με ένα χτύπημα, ενώ στην πραγματική ζωή θα έπρεπε να ανέχομαι τον κάθε μπούλη ή καθηγητή που “μου την έλεγε”. 

Έπρεπε να συμβιβάζομαι με την πραγματικότητα όλη-την-ώρα. Τι βαρετά που ήταν στον πραγματικό κόσμο!

Πολλοί “μεγάλοι” πιστεύουν πως τα βιντεοπαιχνίδια είναι μόνο για παιδιά, και πως δεν έχουν κάποιο ιδιαίτερο όφελος. Και όμως. 

Αυτά ήταν που διαμόρφωσαν πολλές μου πτυχές σαν παιδί. 

Αυτά ήταν που με έκαναν να πιστέψω πως μπορώ να κατακτήσω γιγάντιους στόχους – αρκεί να έχεις τα κατάλληλα άτομα δίπλα σου. 

Αυτά ήταν που μου έμαθαν ότι με υπομονή και επιμονή κάποιος “μέτριος” μπορεί να γίνει από τους καλύτερους. 

Αυτά ήταν που διαμόρφωσαν πολλές από τις προσδοκίες μου, τα όνειρά μου, και τις πεποιθήσεις μου.

ΑΛΛΑ.

Κάποια στιγμή, έφτασα ένα σημείο που έγινε η ΈΚΡΗΞΗ. 

Ένα σημείο βρασμού – που δεν άντεχα άλλο τον εαυτό μου. 

Έφτασα ένα σημείο που δεν μπορούσα να συμβιβάζομαι άλλο με αυτά που μου έδινε η ζωή και εγώ έπαιρνα σαν παθητικός θεατής.

“Δεν πάει άλλο. Φτάνει πια!” 

Και μέρα με τη μέρα, άλλαξα την πορεία μου κατά 180 μοίρες. 

Πιο κάτω εξηγώ τι συνέβη, αλλά περισσότερες λεπτομέρειες θα βρεις σε τυχαία μελλοντικά άρθρα – έχε το νου σου 😁

Μέσα στις αλλαγές αυτές ήταν το να εκπαιδεύσω τις κοινωνικές μου δεξιότητες, να ξεκινήσω εντατική γυμναστική, να φτιάξω τη διατροφή μου, να χάσω πάνω από 25 περιττά κιλά, και συνεχίζοντας με ό,τι άλλο με ενδιέφερε στην πορεία.

Σιγά σιγά έκανα αγνώριστη τη ζωή μου, βελτιώνοντας παράλληλα το “εσωτερικό” μου παιχνίδι (την ψυχολογία μου και τις πεποιθήσεις μου).

Συνειδητοποίησα πως η ζωή μου είναι υπερβολικά σύντομη για να συμβιβάζομαι και για έχω μια ζωή κατώτερη του ποιος είμαι.

Συνειδητοποίησα κάτι οδυνειρό, αλλά και απελευθερωτικό ταυτόχρονα: 

Πως όλοι μας έχουμε μια θανάσιμη ασθένεια από τη στιγμή που γεννιώμαστε – που δεν θεραπεύεται, και κάποια στιγμή θα μας προφτάσει και θα μας καταλήξει τη ζωή. Κανένας άνθρωπος δεν επέζησε ποτέ απ’αυτήν για να μας πει την ιστορία: ονομάζεται Θάνατος. 

Και ο χρόνος μας στη γη είναι πολύ περιορισμένος – και το παράδοξο είναι πως όταν το συνειδητοποιήσουμε, τότε αρχίζουμε να τον εκτιμούμε και να τον αξιοποιούμε περισσότερο 🔥

Τώρα αγαπώ να μελετώ και να εξερευνώ την απέραντη γνώση αυτού του κόσμου, και το πώς μπορεί να εφαρμοστεί για να βελτιώσει τις ζωές όλων μας, σε αυτό το πανέμορφο ζωντανό διαστημόπλοιο που λέγεται “Γη”. 🚀🌍

Έτσι, τα τελευταία 13 χρόνια όλη μου η ζωή άλλαξε τελείως, μέσα από πολλή και σκληρή δουλειά. 

Δουλειά που μου έδωσε ταυτόχρονα την μεγαλύτερη πληρότητα και ενθουσιασμό που έχω ζήσει (και ζω) από τότε. Και έπρεπε να γίνει τόσο εξωτερική όσο και εσωτερική δουλειά,

Scroll to Top