Μήπως χαραμίζεις τα ταλέντα σου;

Σημείωση: Αυτό το άρθρο έπρεπε να το έχω ανεβάσει εδώ και πολύ καιρό, μιας και το θεωρώ απ’τα πιο σημαντικά ζητήματα και φαινόμενα που συμβαίνουν στην Ελλάδα – αλλά και γιατί είμαι ευγνώμων που γνώρισα τον Σπύρο. Τα υπόλοιπα παρακάτω.

Μιλώντας με πολύ κόσμο, βλέπω στις μέρες μας όλο και περισσότερους ανθρώπους να κάνουν δουλειές που δεν τους ικανοποιούν για να βγάλουν το μεροκάματο, και πασχίζουν να επιβιώσουν κάνοντας κάτι που δεν αγαπούν.

Αυτή η ρουτίνα και το να πασχίζουν να τα βγάλουν πέρα, τους έχει κάνει να χάσουν τα όνειρά τους και να γίνουν “ρεαλιστές”, και να περιορίσουν έτσι κατά πολύ τα όρια του εφικτού. Θεωρούν τα όνειρα και τους στόχους κάτι εξωγήινο.

Στόχοι όμως μπαίνουν αυτόματα – το “να τα βγάλω πέρα και αυτή την εβδομάδα”, στόχος είναι ο οποίος -σωστά μάντεψες- επιτυγχάνεται.

Αν πας λίγο παραπέρα – βάλεις ξανά στόχους και όνειρα, και πιστέψεις σε αυτά, θα δεις πως θα επανέλθει και το χαμόγελο και η ζωντάνια σου.

Όμως αυτή η πάλη για επιβίωση είναι που κόβει τα φτερά του περισσότερου κόσμου. Αυτή η συνεχής τριβή με πράγματα που δεν του αρέσουν, και η απορία “γιατί το κάνω αυτό;”…

Όλα αυτά όμως θα μπορούσαν να έχουν αποφεχθεί από νωρίς.

Όχι μόνο αυτό, αλλά μπορούν να θεραπευτούν και τώρα, σε όποιο σημείο της ζωής μας και αν βρισκόμαστε.

Ο κόσμος δε χρειάζεται να χάσει το χαμόγελό του, τα όνειρά του, το πάθος του, τους στόχους του, για να ξανα-“πατήσει στην πραγματικότητα”.

Το μόνο που χρειάζεται είναι να βρει το θάρρος να κάνει το άλμα, παρά το φόβο του για τον γκρεμό.

Επιτυχία που δε σε γεμίζει, είναι αποτυχία~Tony Robbins.

Και για να φτάσει να γίνει κάποιος “επιτυχημένος”, όπως το ορίζει αυτός, και ταυτόχρονα να είναι ευτυχισμένος, θα πρέπει να αγαπάει ΠΟΛΥ αυτό που κάνει. Θα πρέπει πραγματικά να μπορεί να δουλεύει και να ζει και να μη μπορεί να ξεχωρίσει τη ζωή του από τη δουλειά του. Τόσο πολύ να την αγαπάει.

Η ζωή μας είναι, απ’την αρχή μέχρι το τέλος, γεμάτη δυσκολίες και αποτυχίες. Αλλά αν αγαπάς αυτό που κάνεις, δεν σε νοιάζουν όλα αυτά.

Κοστίζουν λιγότερο.

Αν δεν σου αρέσει πραγματικά, δεν το θες πραγματικά, και δεν έχεις κάποιο λόγο να επιμείνεις, τότε με την πρώτη ή τη δέκατη δυσκολία, τα παρατάς.

Πώς πνίγονται τα ταλέντα…

Όταν ήμουν στο λύκειο, θυμάμαι το μάθημα του Σχολικού Επαγγελματικού Προσανατολισμού (ΣΕΠ) που ήταν “ώρα του παιδιού” και ουσιαστικά διάλειμμα απ’όλο το τρέξιμο της 3ης λυκείου.

Δεν έμαθα τίποτε για τον εαυτό μου ή για τις σχολές που υπάρχουν στην Ελλάδα, ή έστω για τη σχολή της Ιατρικής που σκόπευα να επιλέξω.

Δεν πιστεύω καν ότι οι καθηγητές ήξεραν τι ακολουθεί μετά το σχολείο στον κάθε τομέα και επάγγελμα.

Είναι ένας τομέας που ήθελε κάποιον ειδικό να το κάνει και να μας κατευθύνει, έτσι ώστε να γνωρίσουμε τις δυνάμεις  και τις αδυναμίες μας, τις κλίσεις μας, και εν τέλει, τι μας ταιριάζει από τις εκατοντάδες σχολές που υπάρχουν.

Για τον μέσο Έλληνα μαθητή, είναι καθαρά επιλογή που παίρνεται με τις συμβουλές των γονέων και με βάσει αυτά που ξέρουν και μπορεί να ίσχυαν πριν από πολλά χρόνια.

Τις περισσότερες φορές δεν εκλαμβάνονται υπόψιν ούτε οι κλίσεις των παιδιών, ούτε οι συνθήκες της τωρινής εποχής – συνθήκες που συνεχώς μεταβάλλονται και εξελίσσονται.

Προφανώς όχι λόγω έλλειψης αγάπης από μεριάς των γονέων, αλλά περισσότερο από άγνοια του ποια είναι η καλύτερη επιλογή που μπορούν να πάρουν.

Υπάρχει η νοοτροπία, το σχολείο – και οι γονείς – να εστιάζει στα μαθήματα που πέρναμε 12 ή 8 ή ακόμα και 5, και να προσπαθούμε μανιωδώς να τα βελτιώσουμε, ενώ εκ των πραγμάτων ποτέ δεν θα γίνουμε οι καλύτεροι σε αυτά, αφού μας αρέσουν και δεν μας τραβάνε σαν μαθήματα.

Αντίθετα, δεν εστιάζει καθόλου, σχεδόν, στα 18 – 19 και 20 που ήταν οι πραγματικές δυνάμεις μας, καθώς “ήδη είμασταν καλοί σε αυτά, οπότε δεν θέλαν πολύ δουλειά“.

Και αυτό είναι τελείως λάθος, γιατί είναι αυτά τα μαθήματα, κλίσεις και επιλογές που πιθανότατα θα είναι το μέλλον που θα μας κάνει όλους – μαθητές, οικογένειες και κοινωνίες – πιο ευχαριστημένους και αποδοτικούς στη δουλειά μας.

Αντί να πατήσει σε αυτά και πάνω σε αυτά να κολλήσει ικανότητες και μαθήματα που θα είναι ΧΡΗΣΙΜΑ, αλλά και ανώτερου επιπέδου, επιμένει να προσπαθεί να μάθει τα παιδιά αχρείαστα πράγματα (για την παρούσα τους ζωή, εποχή και ανάγκες – όχι γενικότερα αχρείαστα, μη με παρερμηνεύσεις) σε τομείς που δεν τους ενδιαφέρουν καν – γιατί δεν έχουν ένα πλαίσιο στο μυαλό τους να τα ταιριάξουν. Δεν βλέπουν πώς θα τους χρησιμεύσουν και, επομένως, μηδέν ενδιαφέρον, μηδέν προσοχή, μηδέν μάθηση!

Θυμάμαι τον Αλέξανδρο, έναν συμμαθητή που είχα και ήταν εκπληκτικός στα Μαθηματικά.

Πραγματικά, ένα μυαλό απ’τα λίγα, να λύνει από μόνος του ασκήσεις με δημιουργικούς τρόπους στο μισό του χρόνου, ή Φυσική μόνο με αρχές των Μαθηματικών.

Όμως επειδή δεν τα πήγαινε καλά στα υπόλοιπα, οδηγήθηκε στο να ακολουθήσει ένα μέλλον και μια σταδιοδρομία που καθόλου δεν τον ικανοποιούσε, ενώ αν ακολουθούσε τα Μαθηματικά ίσως να γινόταν και ο καλύτερος στον κόσμο.

Στις Πανελλήνιες πήρα 14.5 στην έκθεση…

Βλέπεις ένα παιδί από 3η γυμνασίου παίρνει συνεχώς 20 στα μαθηματικά. Τι κάθεσαι και επιμένεις να το μάθεις πώς να γράφει εκθέσεις, όταν μπορείς να το διδάξεις μαθηματικά λυκείου και πανεπιστημίου μία ώρα αρχύτερα, ή να “κουμπώσεις” πάνω σε αυτά μαθήματα όπως η Φυσική ή ο Προγραμματισμός;

Και όταν του φανούν χρήσιμες οι εκθέσεις, θα εκπαιδεύσει και τη γραφή του.

Έπαιρνα συνεχώς μέχρι 14-15 στις εκθέσεις (το μέγιστο) – και στις πανελλήνιες πήρα μάλιστα 14.5. Αυτό με έστειλε Ιατρική στα Ιωάννινα αντί για στρατιωτική Ιατρική στη Θεσσαλονίκη (και το ευχαριστώ!!!).

Όμως όταν ήρθε η ώρα να θέλω να μεταδώσω κάποια πράγματα από όλα αυτά που μάθαινα, με προβλημάτιζαν, διάβαζα, άκουγα και βίωνα, άρχισα να γράφω. ΠΟΛΥ.

Και αυτό με βελτίωσε δραματικά όχι μόνο στην έκθεση, αλλά και γενικότερα στην ομιλία, την εκφραστικότητα, την κοινωνικότητα και πόσους άλλους τομείς.

5 χρόνια μετά το 14.5 στην έκθεση:

  • είχα γράψει βιβλίο 200 σελίδων νούμερο ένα στην κατηγορία του στο Amazon για 3 εβδομάδες,
  • είχα δημιουργήσει δικό μου site με πάνω από 300 επισκέψεις ημερησίως και
  • το άρθρο μου “15+ Συμβουλές για ταχύτερο και αποτελεσματικότερο διάβασμα“, που το είχα γράψει από το 3ο έτος, υπάρχει εδώ και 4 χρόνια νούμερο 1 στο Google (εάν γράψεις τη λέξη διάβασμα ή οποιαδήποτε έκφραση με αυτό)…

Για να μη σχολιάσω περεταίρω τις αχανείς πρόχειρες σημειώσεις και ημερολόγια που κράταγα από όσα μάθαινα και δοκίμαζα.

Τι να πω για τη βαθμολόγηση ή στις φιλολόγους μου;;;

Πήγε ένας Ιστορικός στον Παράδεισο…

Ένας λάτρης της Ιστορίας πεθαίνει και πάει στον Παράδεισο. Εκεί, στην πύλη, βρίσκει τον Άγιο Πέτρο. Προτού μπει, λοιπόν, μέσα στον Παράδεισο, στέκεται για μια στιγμή, κοιτάει τον Πέτρο και του λέει:

– Να σε ρωτήσω Πέτρο κάτι που το είχα μεγάλη απορία τα τελευταία χρόνια; Μου άρεσε πολύ η Iστορία, όπως ξέρεις, και διάβασα πολλά για τα κατορθώματα του Μ.Αλεξάνδρου, αλλά και άλλων μεγάλων και τρανών στρατηγών. Όμως αναρωτιώμουν, εν τέλει, ποιος ήταν ο μεγαλύτερος στρατηγός της σημερινής εποχής;

Εκείνη τη στιγμή, ερχόταν άλλος ένας στον Παράδεισο σιγά σιγά. Τον βλέπει ο Πέτρος, και του λέει “Να η απάντησή σου. Αυτός ήταν ο μεγαλύτερος στρατηγός της εποχής σου”.

Τον κοιτάει ο ιστορικός άναυδος…

– Μα καλά, τον ξέρω αυτόν, ήταν ο μανάβης της γειτονιάς μου… Τι μου λες τώρα…?

– Αλήθεια, αυτός θα ήταν ο μεγαλύτερος στρατηγός της εποχής σου… ΑΝ γινόταν στρατηγός.

Οι κλίσεις μας θα μπορούσαν να αλλάξουν τον κόσμο, αν καλλιεργούσαμε τις σωστές συνθήκες

Το μυαλό που έχουμε, με τις κλίσεις του και τα ταλέντα του (που όλοι μας έχουμε κάποια), θέλει και τις κατάλληλες συνθήκες για να εκδηλωθεί.

Αν ένας γεννημένος στρατηγός πάει και γίνει μανάβης γιατί η οικογένειά του ήθελε να συνεχίσει την οικογενειακή επιχείρηση, τότε όλοι μαζί φέρουν την ευθύνη της στέρησης απ’τον κόσμο ενός απ’τους καλύτερους στρατηγούς, και θα βιώνουν το τίμημα συναισθηματικά και οικονομικά.

Στην Αμερική, η εφημερίδα New York Times αναφέρει πως τα προβλήματα υγείας που σχετίζονται με το στρες απ’τη δουλειά κοστίζουν στην Αμερικανική οικονομία $200 δισεκατομμύρια ετησίως – σχεδόν το οικονομικό κόστος του Τυφώνα Κατρίνα…

Μπορείς να διαβάσεις περισσότερα, εδώ και εκεί για διάφορα φαινόμενα που συμβαίνουν αν δεν αγαπάς τη δουλειά που κάνεις, και θα γράψω περισσότερα σε άλλο άρθρο σχετικά με τις διακοπές και την υγεία – πληροφοριακά: αν δεν κάνεις διακοπές για ένα χρόνο, έχεις στατιστικά σημαντική μεγαλύτερη πιθανότητα εμφράγματος.

Όπως και να’χει, πιστεύω ακράδαντα ότι όλοι μας θα έπρεπε να κάνουμε δουλειά που να την αγαπάμε, γιατί αυτός είναι ο πιο άμεσος τρόπος να προσφέρουμε στον κόσμο, στην οικογένειά μας, αλλά και στον εαυτό μας. 

Το να είσαι ένας δυσαρεστημένος, μέτριος (ή και κακός) υπάλληλος μόνο και μόνο γιατί φοβάσαι να κάνεις αυτό που σου αρέσει, κοστίζει και σε εσένα, και στην οικογένειά σου, και στην κοινωνία, ΠΟΛΥ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ από χρήματα.

Δυσαρεστημένος και απογοητευμένος κόσμος είναι αυτός που:

Θα πληγώνει τους γύρω του γιατί δε θα μπορεί να τους καταλάβει, και θα βρίσκεται χαμένος στο μυαλό του, στις σκέψεις του και στον πόνο του.

Είναι αυτός που θα κόψει τα φτερά στους νέους και θα τους πει να μην ονειρεύονται αλλά να “πατήσουν στην πραγματικότητα”.

Είναι αυτός που θα μεγαλώσει τα παιδιά του με τη νοοτροπία “κάνε αυτό που σου λένε και μην ξεχωρίζεις” και δε θα τα μάθει να ονειρεύονται και να κυνηγούν αυτό που θέλουν – θα τα μεγαλώσει με τη νοοτροπία “να κάνουν κάτι για να τα βγάλουν πέρα”.

Είναι αυτός που θα γκρινιάζει για το οτιδήποτε και θα χαλάει τη διάθεση των γύρω του, και θα προσπαθεί να κάνει όσο λιγότερα μπορεί προκειμένου να μην τον καταλάβουν και τον διώξουν (εν ολίγοις – όση περισσότερη λούφα γίνεται).

Είναι αυτός που θα καταλήξει σε εξαρτήσεις και καταχρήσεις για κακό δικό του και της οικογένειάς του, γιατί θα θέλει κάπως να ξεφύγει απ’την πραγματικότητα που θα έχει δημιουργήσει (ναι, εμείς δημιουργούμε την πραγματικότητά μας).

Είναι αυτός που θα διαιωνίζει πολλούς φαύλους κύκλους κακών συνηθειών, νοοτροπιών και συμπεριφωρών.

Για να ξεφύγουμε όλων αυτών θα πρέπει να μάθουμε να ακολουθούμε τις κλίσεις μας και να ακούμε την εσωτερική μας φωνούλα – τι μας αρέσει και τι όχι, τι θα ανεχτούμε και τι όχι – και όχι απλά να καθόμαστε ήσυχοι.

Φαντάσου για λίγο, έναν κόσμο που οι άνθρωποι που αγαπούν τη δουλειά τους είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση…

Ανέφερα στην αρχή, πως για να γίνεις καλός σε κάτι, θα πρέπει να το αγαπάς και να έχεις έναν λόγο που να σε πεισμώνει, ώστε να μπορείς να ξεπερνάς όλες τις δυσκολίες που θα βρεις στην πορεία σου.

Αυτό σημαίνει βέβαια, ότι όσο αγαπάς αυτό που κάνεις, τόσο καλύτερος θα γίνεσαι, τόσο περισσότερο θα βελτιώνεσαι, και τόσο περισσότερη αξία θα μπορείς να προσθέσεις στη ζωή του κόσμου, εν γένει, βελτιώνοντας και την υγεία των σχέσεων, του σώματός σου, αλλά και την οικονομική σου άνεση.

Πώς μπορούμε να βρούμε τι αγαπάμε και να το κάνουμε σαν επάγγελμα αντί για χόμπι;

Θέλω, προσωπικά, να ευχαριστήσω τον Σπύρο Μιχαλούλη και όλη τη δουλειά που έχει κάνει και συνεχίζει να κάνει με την ORIENTUM.gr.

Δεν έχω κάποιο όφελος από τους συνδέσμους (links) παρακάτω, ούτε το λέω για κερδοσκοπικούς λόγους. Όσα γράφω, όπως ξέρετε και μέχρι τώρα, τα γράφω γιατί τα πιστεύω.

Πιστεύω λοιπόν πραγματικά ότι η Orientum μπορεί να σε βοηθήσει να μάθεις τις κλίσεις σου και τον εαυτό σου παραπάνω, καθώς και να σε βοηθήσει να επιλέξεις κατευθύνσεις που δεν ήξερες καν μέχρι τώρα ότι μπορείς να ακολουθήσεις στο μέλλον σου.

Αυτό λοιπόν που έγινε το 2012 πραγματικά άλλαξε τα σχέδιά μου και πολλά από αυτά που ήθελα να κάνω, ήταν όταν γνώρισα τον Σπύρο Μιχαλούλη που προανέφερα και την ORIENTUM.gr, που μαζί με τον Νίκο Παυλάκο έχουν γράψει το Πάμε Πανεπιστήμιο.

Σε συνεργασία με την Δρ. Γεωργία Κουμουνδούρου, δημιούργησαν ένα τεστ με 190 ερωτήσεις που μελετά κατά πόσον σου ταιριάζουν, ποιες σχολές απ’όλη την Ελλάδα. Έψαξαν τι γίνεται σε όλες τις σχολές τις Ελλάδας και τι γίνεται μέσα, αλλά και μετά από αυτές (τι πιστοποιήσεις παίρνεις), και μετά από αυτό το τεστ συζητάς μαζί τους και σου εξηγούν τα αποτελέσματα.

Όταν το έκανα και πήρα τα αποτελέσματα του Horizon και του Profiler, καθώς και ύστερα που έκατσα και το συζήτησα με τον Σπύρο, ήταν από τις πιο διαφωτιστικές στιγμές της ζωής μου.

Κατάλαβα γιατί έκανα πολλά απ’αυτά που έκανα, γιατί δυσκολευόμουν σε άλλα, τι πραγματικά ήθελα, και ποιος πραγματικά ήμουν.

Μου ήρθαν νέες ιδέες για συνδυασμούς που θα’θελα να κάνω, για αδυναμίες που είχα και τι θα έπρεπε να αποφύγω, ή με τι άτομα θα έπρεπε να συνεργαστώ που να με καλύψουν στους συγκεκριμένους τομείς που εγώ υστερώ.

Δεν μπορούσα να ξεγελάσω τον εαυτό μου. Είχα τα αποτελέσματα μπροστά μου, στο χαρτί, να με κοιτάνε κατάματα.

Και είναι άλλο να τα έχεις στο μυαλό σου γενικά, “Ναι, ΟΚ, μου αρέσει αυτό και εκείνο, πάνω κάτω”, και άλλο να τα βλέπεις μπροστά σου με νούμερα και ποσοστά τι σου ταιριάζει και πόσο.

Αυτό το τεστ ήταν ένας απ’τους λόγους που υπάρχει αυτό το site τώρα, και ο Σπύρος ήταν αυτός που με ώθησε να το μεταφρασω στα Ελληνικά και να το στρέψω προς τα Ελληνικά δεδομένα.

Επίσης να αναφέρω ότι αυτό το τεστ το έκανα ΑΦΟΥ είχα τελειώσει το σχολείο, και σίγουρα με ωφέλησε πολυ. Δηλαδή ΔΕΝ είναι μόνο για μαθητές του Λυκείου, και θέλω να το τονίσω αυτό, γιατί πραγματικά πιστεύω ότι όλοι μας θα έπρεπε να κάνουμε δουλειά ή καριέρα που να αγαπάμε, ή τουλάχιστον τη δουλειά στην οποία ήδη βρισκόμαστε, να της προσθέσουμε στοιχεία και να τη στρέψουμε προς τα εκεί που μας αρέσει.

Αυτά λοιπόν που περιλαμβάνονται στο Πάμε Πανεπιστήμιο και στο τεστ της Orientum (το τεστ λέγεται Horizon, και υπάρχει και για Masters – Horizon Masters, καθώς τεστ προσωπικότητας το Profiler) είναι πράγματα που θα έπρεπε να υπάρχουν στο λύκειο σαν μάθημα, ώστε τουλάχιστον να ξέρουμε προς τα που να βαδίσουμε.

Αφού δεν υπάρχει λοιπόν, αισθάνομαι μετά από όλα αυτά που μου προσέφερε, την υποχρέωση να τονίσω το έργο του, και να σας το αναφέρω σε έναν άρθρο τουλάχιστον, ώστε αντί να λέω τα ίδια και τα ίδια σε καφέδες με διάφορους ανθρώπους, να μπορώ να τους δείξω/στείλω αυτό το άρθρο :)

Το τεστ επαγγελματικών κλίσεων Horizon μπορείτε να το βρείτε εδώ, και πραγματικά η αξία που δίνει είναι τουλάχιστον 10.000χ του κόστους του (θα έπρεπε να αξίζει τουλάχιστον το δεκαπλάσιο πιστεύω).

– Προσοχή: το masters είναι για τους φοιτητές (επιλογή master), και το σκέτο είναι για τους μαθητές (επιλογή σχολής), αλλά και τα 2, καθώς και το τεστ χαρακτήρα είναι για όλους, καθώς από όλα θα μάθεις περισσότερα για τον εαυτό σου και τις δυνητικές επιλογές σου.

Κλείνοντας, μία άσκηση:

Προς το παρόν, άρχισε να ψάχνεις και να ανακαλύπτεις περισσότερο τον εαυτό σου, τις κλίσεις σου, τα ενδιαφέροντά σου, τις δυνάμεις σου.

Ξεκίνα να καταγράφεις σε μια συνεχώς εξελισσόμενη λίστα/ημερολόγιο, πράγματα που βλέπεις ότι σε έλκουν, πιάνεις τον εαυτό σου να δακρύζει ή να σκέφτεται “και γω θα το ήθελα αυτό”, και δες ΑΚΡΙΒΩΣ ποιο στοιχείο είναι αυτό που θα ήθελες. Μπορεί να μη σου ταιριάζει όλο αυτό που βλέπεις. Ή μπορεί αυτό που βλέπεις να σου θυμίζει – να σε κάνει να φαντάζεσαι κάτι άλλο. Ξεκαθάρισέ τα όλα.

Σε παρακαλώ το συγκεκριμένο θέμα να το πάρεις στα σοβαρά. Δεν τα λέω θεωρητικά όλα αυτά. 

Έχουν πολύ μεγαλύτερη βαρύτητα απ’όση πιστεύεις, σε όλους τους τομείς και τις εκφάνσεις της ζωής σου –  την υγεία (νοητική, σωματική και συναισθηματική), τις σχέσεις (με οικογένεια, φίλους και ερωτικές) και τον πλούτο (εσωτερικό και εξωτερικό).

Εάν θες, δες και το βίντεο του Σπύρου απ’το TEDx :)

——————————————

Για τους συνδρομητές είναι ήδη έτοιμο το pdf: “Γνώρισε τον εαυτό σου – Ένας οδηγός 58 ερωτήσεων για να ανακαλύψεις τις κρυφές απαντήσεις του εαυτού σου” με ερωτήσεις για να ανακαλύψεις καλύτερα το ποιος είσαι και τι θέλεις απ’τη ζωή σου, και μπορείς να το βρεις στην “εργαλειοθήκη” που θα πάρεις, μαζί με λοιπά δωράκια. :)

Μπορείς να γίνεις συνδρομητής στη δεξιά στήλη, ή στην αρχική σελίδα.

2 σκέψεις για το “Μήπως χαραμίζεις τα ταλέντα σου;”

  1. Τώρα τι να πω? Αυτό το άρθρο πέφτει τόσο μα τόσο μέσα στις σκέψεις μου! Πόσες φορές έχω πει “Αν το εκπαιδευτικό μας σύστημα ήταν αλλιώς…”, “Αν είχαμε πάρει σοβαρά το μάθημα ΣΕΠ…”, “Αν είχα άλλες βάσεις στην οικογένεια…”, σίγουρα θα είχα κάνει άλλες επιλογές και όχι συμβιβασμούς.
    Όμως θέλω να πιστεύω ότι ποτέ δεν είναι αργά για να ακολουθήσει κάποιος το όνειρό του και να το κάνει πραγματικότητα.
    Κάπου είχα βρει μια απλή αλλά σοφή κατ’ εμέ ρήση του Walt Disney: If you can dream it, you can do it! Θεωρώ ότι αυτό είναι ένα καλό σύνθημα-ώθηση για όποιον θέλει να κάνει αυτό που πραγματικά ποθεί!

    1. Δέσποινα, χαίρομαι που σ’άρεσε τόσο και έπεσε μέσα στις σκέψεις σου!!! Πραγματικά πιστεύω ότι πολλοί το έχουν σκεφτεί και το ανακαλύπτουν αργά ή γρήγορα.
      Όσο περισσότερο το ψάξεις, όσο χρονών και να είσαι, τόσα περισσότερα μπορείς να μάθεις για εσένα και να κάνεις ωραιότερη την καθημερινότητά σου. Αλλάζοντας τις απλές καθημερινές επιλογές, μέχρι και στρέφοντας τη δουλειά σου προς τα εκεί που σου ταιριάζει περισσότερο!! :)
      Πολύ πολύ σωστός ο Disney!
      Σε ευχαριστώ πολύ! :)

Γράψε την άποψή σου, σχόλια ή κάποια ιδέα σου, εδώ :)

Scroll to Top